6 april - Van Hodora naar huis

Het is vroeg dag: we staan om half zes op en om 6 uur vertrekken we met twee minibusjes richting Pascani om daar de trein van 7 uur 19 te nemen, alleen ... er is geen trein om 7.19 uur; die rijdt alleen als het sneeuwt, maar dat staat niet op de website van de spoordienst. Pas om 9.06 uur komt de volgende trein ... Gelukkig hebben we nog een marge in Boekarest. We zullen het vliegtuig nog halen! Oef!

In de trein worden onze identiteitskaarten en kaartnummers overgeschreven door mensen van de immigratiedienst. Het zou iets te maken hebben met de verkiezingen, maar de logica ontgaat ons ...
De vorige dagen dagen was het prachtig zomerweer, gisteren haalden we met gemak een graad of 26. Deze nacht heeft het echt gegoten en vandaag is het zwaar bewolkt. Wat een geluk dat het zo’n zalig weer was tijdens onze les- en speeldagen. In de trein kan de regen ons toch niet deren!

Er wordt veel geslapen in de trein, de leerlingen zijn veel stiller dan de vorige dagen. We hebben ook zoveel indrukken opgedaan, zoveel fijne contacten gelegd, zoveel schattige kindjes leren kennen, zo intensief lesgegeven. De confrontatie met armoede en uitzichtloosheid hebben we heel scherp aangevoeld. Het heeft indruk gemaakt op ons allemaal.

In de luchthaven wordt het even spannend. Ineens mogen we onze rugzakken niet inchecken, tenzij ze ingepakt zijn in plastiek. We krijgen er allemaal een voucher voor de inpakmachine, zodat het ons niets kost. Achteraf blijkt dat dit een test is. Men vermoedt dat we met ons 15 één groep vormen, maar omwille van de meerprijs voor groepen (zo’n honderd euro per persoon), doen we ons voor als twee kleine groepjes. Op die manier omzeilen we die meerprijs.  Iemand van groep Ann zegt toch snel iets aan iemand van groep Tessa en dat hebben ze gezien. Tessa en even later ook een van de leerlingen haar groepje worden ondervraagd. Gelukkig hebben we vooraf onze verhalen op elkaar afgestemd; we vallen dus niet door de mand. Veiligheidshalve gedragen we ons tot op het vliegtuig van Munchen naar Brussel als twee aparte groepen.

In Brussel krijgen Lieve, Tessa en Ann nog een lang concert van de leerlingen en bij de bagageband volgen nog enkele groepsknuffels. De rugzak van Ann is vermist, maar die wordt wellicht een van de komende dagen nog wel naar haar huis gebracht.

En dan komen we met veel enthousiasme de aankomsthal in.
Het was een superreis met een fantastische groep!

Beste lezers en volgers en supporters, heel erg bedankt,  jullie aanmoedigingen deden deugd, we voelden ons gesteund door velen!

En aan alle deelnemers: jullie waren de eersten van Berlaar die naar Roemenië trokken. Het was een onvergetelijke ervaring met jullie en die gaan we nooit vergeten!

5 april - Laatste lesdag en afscheidsfeest in Hodora

Prachtig zomerweer is het vandaag! Na de ochtendgym komen Saan en Wout in actie in het tweede leerjaar met vertrouwensspelen. Lieve helpt hen met vertalen, want dit is duidelijk nieuwe kost voor de kinderen. Het is leuk en de kinderen zijn gek op Saan en ‘Tarzan’, zo noemen ze Wout hier. Al de hele tijd in Hodora hangen er kinderen aan zijn armen en benen, als hij mee komt touwtrekken, valt hun mond open en klinkt er een gelijktijdige ‘wow’ van bewondering! In het andere tweede leerjaar knutselen Nincke en Stephanie vlinders en origamizoutvaatjes in elkaar. Ze stellen het goed zonder vertaler. De kindjes hangen aan hun lippen en maken enthousiast  kleine kunstwerkjes!  De kinderen van het eerste en derde leerjaar krijgen vandaag les van Laura en Jade (superleuke knutselles: de kindjes maken maskers en mobieltjes) en Marthe en Justien. Zij spelen ‘Een tegen allen’ met de kinderen en het moet gezegd: onze lesduo’s hebben alweer veel succes!

Het valt ons op dat kinderen nu nog meer dan op de andere dagen onze leslokalen binnenvallen of de les van Saan en ‘Tarzan’ op de speelplaats verstoren. In de kleuterklas zitten wel schattige kindjes, maar geen leerkracht. Kinderen van andere klassen proberen mee onze lessen te volgen. Ze worden blijkbaar niet gemist door hun leerkrachten. Op de duur is het pure chaos op de school. Overal lopen er kinderen rond. De lessen zouden nochtans nog volop bezig moeten zijn. Als Ann op zoek gaat naar een leerkracht Engels om te vertalen in de les van Justien en Marthe, vindt ze daar bijna alle leerkrachten aan de koffietafel. Een meester liet zelfs zijn kinderen achter om zelf te gaan shoppen in Cotnari!!! We kunnen onze ogen en oren niet geloven. Geschokt en verontwaardigd brengen we de directrice op de hoogte. Zij wijt die toestand aan de slechte opvoeding van de kinderen thuis, maar het is duidelijk dat alle gesprekspartners beseffen dat dat een dooddoener is. Is het niet haar taak om ervoor te zorgen dat de lestijd maximaal en zo efficiënt mogelijk gebruikt wordt? Moet zij dit niet afdwingen van haar leerkrachtenkorps? Zij verontschuldigt zich uitgebreid en stormt naar de leraarskamer. Als Tessa en Ann even later hun ronde in de school doen met geschenkjes voor de kinderen, treffen ze daar nu wel juffen, meesters en hun kinderen aan. Zelfs de directrice houdt de klas van een ‘afwezige leerkracht’ koest. In één lokaal staan de leerlingen aan de deur te dringen om meteen te kunnen vertrekken, in andere lokalen zitten de leerlingen achter hun bank, maar les wordt er vandaag enkel nog gegeven door onze Belgische leerlingen...

Ondertussen zijn Koen en Ayna en Lotte en Kamille hun lesjes gaan geven bij Aura.
Ook vandaag worden we weer omsingeld door kinderen die ons vragen om onze handtekening op hun arm of hand  te schrijven. Sommige meisjes geven een armbandje aan hun favoriete Belgische juf. Marthe krijgt zelfs twee van die armbandjes!

Om 12 uur begint meester Vasile met de wedstrijd  ‘Miss en Mister Hodora’.  Zeven meisjes en evenveel jongens van de school dingen naar die titel. Eerst zingen ze allemaal een liedje. Twee jongens bakken er echt niets van. Gelukkig worden ze bijgestaan door meester Vasile met zijn mooie bariton. Na één strofe onderbreekt hij het liedje ook, zodat de jongens zich niet al te zeer belachelijk maken. Vervolgens is er een quiz. De deelnemers kiezen een thema en krijgen dan een vraag voorgeschoteld. Het valt ons op dat de kinderen blijkbaar last hebben met vragen over hun moedertaal en sommige vraagstukken slaan echt nergens op, zoals ‘Waar is lucht van gemaakt?’ Euh?... Tijdens de laatste proef moeten de leerlingen een demonstratie geven van hun danskunsten. Wals, chachacha, een Roemeense volksdans, techno en nog een heleboel andere dansvariëteiten komen aan bod en het resultaat is best indrukwekkend! We mogen ook mee jureren! Dit is echt een leuke middag.

Tessa, Ann, Lieve, Nele en Lien gaan nog even langs bij Vladuts, een gehandicapt jongetje van 13.  Hij is niet alleen lichamelijk gehandicapt, maar ook geestelijk is hij ver achter. Vorig jaar bezochten we hem ook. We willen hem en zijn mama graag nog eens ontmoeten en we drukten ook foto’s af die we toen van hen maakten. Die willen we hen graag bezorgen. Het is alweer een hartelijk weerzien. We worden uitgebreid geknuffeld door de mama en we kunnen aan het gezicht van Vladuts zien dat hij blij is met het bezoek. Hij fleurt op als we hem handkusjes geven en hem omhelzen en al helemaal als we voor hem liedjes beginnen te zingen met gebaren erbij. Onze kleuterleidsters hebben indertijd goed werk geleverd, want de teksten, melodieën en de gebaren van ‘Klein klein kleutertje’, ‘In een klein stationnetje’, ‘Op een grote paddestoel’ en dergelijke liedjes zitten er nog goed in! Omdat de verstandelijke vermogens van Vladuts heel beperkt zijn, zijn thuislesjes voor hem niet haalbaar, maar als we zien hoe blij hij reageert op onze liedjes en gebaren, krijgen we het idee om hem tijdens ons bezoek volgend jaar elk dagdeel een kwartiertje of een halfuurtje te animeren. Zijn mama vindt het alvast een schitterend idee! Yes!
We haasten ons terug naar de feestzaal van de school, want de burgemeester en de school hebben voor ons een afscheidsbbq georganiseerd.  We worden echt verwend.  En na het eten gaan we naar de speelplaats voor het dansfeest! Geweldig!

Tessa en Ann gaan nog even naar het winkeltje over de zaal voor brood, kaas en salami voor de brooddozen van de dag erna. Probleem: winkeltje één is gesloten, winkeltje twee heeft geen brood. Op weg naar de derde winkel, die van Dorel, ontdekken ze nog een vierde buurtwinkeltje. Daar staan allemaal oudjes binnen en die zijn blijkbaar blij ons te zien. We worden weer uitvoerig gezoend en geknuffeld. Het is zo grappig! We kopen alle broden die nog in de winkel zijn!

’s Avonds gaat Dan, de uitbater van onze ‘thuis’ mee om de waterpomp te herstellen! Zalig, we kunnen de toiletten weer doortrekken en ons wat wassen! Het raakt Tessa en Ann ook sterk dat geen enkele leerling geklaagd heeft dat er geen water was! De hele bende brengt Valentina nog naar huis en daarna gaan enkelen nog het laatste opruimwerk doen in onze keuken.

Na een harig spelletje ‘hide and seek’ in de meisjeskamer gaan de lichten uit. Meer info bij 'Tarzan'.

4 april - Tweede lesdag met pannenkoeken

Saan en Wout zorgen vandaag voor het ontbijt en het moet gezegd: ze weten hoe ze ons kunnen verwennen. Op het ontbijtbuffet staat vandaag een grote pot met heerlijke wentelteefjes!

Het weer is prachtig: zonnig en lekker warm. Op de weg naar school zien we een ooievaar in zijn nest!

De ochtendgymnastiek kent deze morgen nog meer bijval dan gisteren. Veel leerkrachten hebben hun fototoestel meegebracht en sommigen doen zelfs mee met de kinderen.

Vandaag krijgen de leerlingen van het vierde en vijfde leerjaar les van ons. Lotte en Kamille geven de kinderen een Frans taalbad. Ze doen dat met zoveel enthousiasme; het is buitengewoon indrukwekkend! Marthe en Justien zingen de longen uit hun lijf, het zijn twee schitterende klasmanagers. De laatste les schiet zo goed op, dat ze nog wat moeten improviseren, maar dat doen ze zo vakkundig, dat alleen Tessa en Ann dit merken en dan nog omdat die van tevoren hun lesvoorbereidingen hebben nagelezen!   Zowel Jade en Laura als Koen en Ayna hebben een knap uitgewerkt spel met opdrachten voor de leerlingen. Vasile, de leerkracht Roemeens die ons helpt met vertalen, geeft hen een grote pluim, niet alleen voor de originaliteit van hun spelen, maar ook voor de rust die ze uitstralen en hun geduld met de kinderen.

Wat een enthousiasme, wat een leuke lessen ook! Sommige van onze leerlingen zijn echt natuurtalenten. Tessa en Ann staan te glunderen van trots. Jammer dat nogal wat Roemeense leerkrachten eruit muizen als onze leerlingen hun lessen overnemen... 

Stephanie en Nincke hebben een muzikaal onderonsje met Aura. Tot groot jolijt van hun leerlinge eindigen ze met kinderliedjes en bijpassende gebaren. Na de les bij haar thuis brengen ze haar samen met haar mama mee naar school, zodat ze voor het eerst in haar leven kan proeven van een gewone les. Dit is echt een hoogdag voor haar, we zien haar genieten ...

Er ontstaat enige consternatie als blijkt dat de leerlingen van het vijfde leerjaar B om12 uur al naar huis zijn vertrokken, terwijl ze eigenlijk tot 14 uur les hebben... De les in 5A gaat nog wel van start, maar binnen de kortste keren stuurt de schoolbewaker iedereen naar buiten, omdat de school wordt afgesloten. Vreemd, want ook de leerlingen van het zesde tot en met het achtste jaar moeten eigenlijk nog twee uur les krijgen. Of heeft dit iets te maken met onze uitnodiging voor de leerkrachten om tussen 12 en 3 pannenkoeken te komen eten in onze refter? Zou het kunnen dat de leerkrachten de leerlingen naar huis hebben gestuurd om al met de eerste shift (de jongste kinderen hebben maar les tot 12 uur) te kunnen lunchen???

Ann verlaat de school als laatste. Onderweg ziet ze een boer met kar en paard en ja hoor, ze mag meerijden naar Sala Nilania, onze refter! Super!

Onze Roemeense gasten hebben blijkbaar grote honger: ze eten zoveel pannenkoeken dat onze leerlingen hun lunch noodgedwongen nog wat uitstellen. De Belgische bruine suiker die we speciaal hebben meegebracht uit Berlaar, wordt aanvankelijk met een flinke dosis argwaan bekeken. Al snel zijn ze er wel voor gewonnen. Ze bedienen zich royaal van jam en suiker! Niet enkel de leerkrachten en de schooldirectrices komen eten, ook Dorel, Constanta en Gheorge, Dan (= de verantwoordelijke van Sala Nilania) en enkele buren komen onze pannenkoeken proeven! En lekker zijn ze...

Als we aan de afwas willen beginnen, blijkt dat de waterput leeg is... Enkele buren brengen ons emmers met water. 

Terwijl de laatste gasten binnenstromen, vertrekken onze leerlingen terug naar de school voor de namiddagspelen. Nincke en Stephanie blijven achter, want zij maken straks het avondeten klaar. Op het menu staat kip met rijst en currysaus en fruit. Ze zorgen ook voor een dessert van fruitsate s met chocoladesaus. Mmm...  Het is geen pretje om te koken zonder water. Gelukkig hebben we nog een grote voorraad drinkwater in flessen.

Op het speelplein zijn heel wat kinderen verzameld. Vandaag hebben we springtouwen meegebracht. Het is best grappig om te zien hoe de kinderen aanschuiven in een rij om aan de beurt te komen. Daarna komt het hoogspringen aan bod. Dat loopt uit in een spannende wedstrijd tussen Saan, Wout en Koen. Een groepje meisjes vraagt aan Laura om gymnastiekdansjes te doen, zoals ’s morgens op school. We spelen een uur langer dan voorzien, gewoon omdat het zo leuk is! Als we willen vertrekken , worden we omsingeld door de kinderen die onze handtekeningen willen op hun handen en armen. Marthe krijgt een armbandje van een meisje, samen met de vraag om zeker volgend jaar terug te komen en aan haar te denken. Er zullen morgen bij het afscheid traantjes vloeien ... Als we naar onze logeerplek vertrekken, worden we gevolgd door alle kinderen. Hier en daar slaat er eentje een zijpaadje in in de buurt van hun huisje, maar flink wat kinderen volgen ons helemaal tot de Sala Nilania en blijven daar hangen om verder te voetballen met Saan, Jade en Lotte.

Ook in Roemenië halen we de krant!

Vandaag staat er een artikel over ons project en de samenwerking met de lagere school in de krant (Cronica de Iasi). Wie Roemeens verstaat, kan het artikel al eens lezen. Lief zorgt binnenkort voor een vertaling. Die zullen we op onze site zetten!
http://www.cronicadeiasi.ro/stiri/locale/Delegatie-din-Belgia-la-Scoala-Hodora/18059

De directrice van het schooltje van Hodora stuurde al onze lesvoorbereidingen (in het Roemeens) door naar de schoolinspectie. Ook de inspecteur reageerde enthousiast. We zijn verrast en vereerd als blijkt dat de inspecteur een mail met inspirerende projectvoorbeelden stuurde naar alle schooldirecties van de provincie met daarin een beschrijving van onze activiteiten!

Delegatie din Belgia la Scoala Hodora

Articol de Madalina Irimia

Scoala „Cezar Petrescu” Hodora are ca oaspeti doi profesori si 12 elevi de la scoala belgiana „Instituut Heilig Hart van Maria” din comuna Berlaar.

Mentionam faptul ca satul Hodora este infratit de peste 20 de ani cu Nijlen, comuna vecina Berlaarului; afland despre colaborarea dintre cele doua comunitati de la presedinta Asociatiei „Nijlen voor Hodora”, Lieve Verelst, reprezentantii liceului din Berlaar si-au exprimat dorinta de a initia un proiect bazat pe schimb de experienta la nivel de profesori, dar si de elevi.

Schimbul de experienta a inceput anul trecut cand profesori din Berlaar au participat la activitati desfasurate de cadrele didactice de la Hodora. In acest an, schimbul de experienta consta in activitati de comunicare si relationare intre cele doua parti, avand la baza ateliere de lucru, jocuri desfasurate sub forma de competitii („Mastermind”), jocuri de rol, precum si ore de gimnastica sau de gastronomie; activitatile au fost sustinute de elevii belgieni asistati atat de cadrele didactice din Romania, cat si din Belgia.

Activitatile se desfasoara in limbile engleza, franceza si romana, elevii hodoreni, cat si cei belgieni fiind incantati de usurinta cu care pot relationa.

Elevii belgieni se afla in Hodora in cadrul unui proiect de voluntariat care isi propune sa dezvolte legaturi interculturale si sa sprijine material scoala (elevii belgieni strang fonduri pentru dotarea scolii in urma derularii unor activitati de tip antreprenorial).

3 april - Eerste lesdag

Vandaag is het de eerste lesdag. Sommigen hebben onrustig geslapen met de lessen in het vooruitzicht. De meesten laten het niet aan hun hartje komen.

Om 8 uur staat de ganse school op de speelplaats voor de ochtendgym op muziek. Zoiets hebben ze hier nog nooit gezien! Het is zelfs van voor de winter geleden dat er nog gymlessen waren, want een turnzaal hebben ze hier niet en buiten was het tot voor kort veel te koud! De kinderen doen enthousiast mee. Onze leerlingen staan vooraan op een hoger deel van de speelplaats, ze doen telkens een bepaalde beweging voor en die wordt dan nagebootst door meer dan 200 kinderen. Het is superleuk. De leerkrachten en de directie staan met grote ogen te kijken. Morgen  gaan we hen aansporen om mee te doen, dat maakt het voor de kinderen nog veel leuker. \

Hannah, Wenke, Nele en Lien van Nijlen voor Hodora die deze nacht geland zijn, sluiten aan bij onze groep.

En dan beginnen de lessen voor de drie oudste leeftijdsgroepen. We maken vier groepen van 23 kinderen en die krijgen vier lessen tot 14.00 uur. Saan en Koen charmeren de leerlingen met een les Engels over België, Kamille en Lotte maken hun klas superenthousiast met hun muziekles, in de klas van Ayna en Koen moeten de leerlingen allemaal opdrachten uitvoeren in functie van een spelletje mastermind. De leerlingen werken mee alsof hun leven ervan afhangt. Nincke en Stephanie tot slot brengen de kinderen in het Frans woordenschat bij. Dieren, kleuren en getallen passeren de revue. Het is echt een leuk lesje met spelletjes. Het valt ons op dat de Roemeense kinderen serieus last hebben met de uitspraak van bepaalde klanken. Onze Belgische leerkrachten doen het prima!

Opvallend is wel dat de leerkrachten van de school van Hodora enkel tijdens het eerste lesblok aanwezig zijn bij hun leerlingen. Na elke les van 50 minuten is er normaal gezien een pauze van 10minuten. De leerlingen lopen dan kriskras de klassen in en uit, sommigen gaan ook even naar de speelplaats voor een beetje frisse lucht. Het is onduidelijk wanneer de lessen herbeginnen. Na 10 minuten komen er nog leerlingen de klas binnen en blijkbaar is dat de normaalste zaak van de wereld. De leerkrachten trekken zich tijdens de pauzes terug in de leraarskamer. Kan je je de chaos in de gangen en lokalen voorstellen? Als Justien en Marthe na hun ontbijt- en schoonmaaktaak ook op school arriveren, spreekt de leerkracht Engels hen meteen aan met de vraag of ze even haar les willen overnemen. Zonder een woord uitleg is ze er ineens vandoor. Anderhalf uur lang houden Justien en Marthe de leerlingen bezig met een les Engels. Het lukt hen prima en ze amuseren zich te pletter!

  

Ook de leerlingen die naar Aura gaan voor een privéles, zijn overdonderd en diep gelukkig. Het doet hen deugd om Aura zo blij te zien.

Na de middag komen er minstens vijftig kinderen opdagen voor de groepsspelen en de volksdans. Het zonnetje schijnt lekker en er hangt een zalige sfeer in het dorp.

De leerkrachten, Lieve en Nele, Lien van Nijlen voor Hodora gaan op bezoek bij het gastgezin van vorig jaar. Het is weer een warme en supergezellige ontmoeting.

Tegen 6 uur ’s avonds hebben de leerlingen van de namiddagkeukenploeg voor overheerlijke spaghetti gezorgd. Het is aangenaam om zo ‘thuis’ te komen!

Dit was alweer een prachtige dag bomvol sterke ervaringen en ontmoetingen

2 april - Kennismakingsdag

Marthe, Ann en Ayna staan stilletjes op om 7 uur, de anderen kunnen nog even blijven liggen tot we terug zijn met het brood. De bakker levert elke dag  vers brood in het winkeltje van Dorel, zo’n kwartier te voet van bij onze slaapplaats. Het is koud en zonnig, de lucht is staalblauw. In de verte zien we de pastoor in zijn lange zwarte kleren door de velden stappen, samen met zijn misdienaar. We zien het dorp wakker worden. De kinderen komen uit de huisjes tevoorschijn; die gaan op weg naar school. In Roemenië moeten leerlingen vroeg opstaan, want om 8 uur beginnen de lessen! In het winkeltje van Dorel moeten we even wachten op de bakker. Het normale leveruur is 6.30 uur, hij zal zich verslapen hebben. Het is spitsuur in het winkeltje. Vele kinderen komen chips of koekjes kopen, niet bedoeld voor de pauze, maar bij wijze van ontbijt...

Als we aankomen in onze refter, staat ons ‘ontbijtbuffet’ al klaar. Tessa en enkele leerlingen hebben daarvoor gezorgd. Een gasvuur staat er nog niet en er komt enkel koud water uit de kraan, Lieve is onze reddende engel. Zij brengt een pot met warm water mee van bij haar gastgezin. Joepie, dan is er thee en koffie en kunnen we nadien afwassen!

Voor we vertrekken, wordt Lieves hulp ingeroepen bij de vertaling van de voorstellingstekstjes voor de klassen.  Kamille, Marthe en Lotte schrijven alles op hun hand, de anderen maken een spiekbriefje.

Na het ontbijt gaan we langs bij het gastgezin van Lieve. Met 7 koeien,  400 schapen, enkele varkens met 17 biggetjes en een grote bak vol kleine kuikentjes  hebben zij de grootste boerderij van het dorp. De vele witte, zwarte en bruine schaapjes en vooral de lammetjes raken een gevoelige snaar bij de leerlingen. Binnen de kortste keren staan ze allemaal met zo’n lammetje in de armen! Dat is een vertederend beeld! De boeren vinden het blijkbaar grappig! De vreugde van Justien kan niet op als ze al de geitjes ziet! Verschillende leerlingen nemen zich voor om hier terug te komen als ze vrije tijd hebben.

Onderweg komen we de pastoor en zijn misdienaar nog eens tegen. Ze maken hun opwachting in alle huizen van het dorp. Tegen betaling zegenen ze de huizen... Dat is een jaarlijkse traditie vlak voor Pasen. Ook wij worden met een geparfumeerde stick gezegend op het voorhoofd!

We gaan verder op weg naar de school. De directie staat ons al op te wachten. Eerst is er een plechtige ontvangst in haar bureel. Er worden nog wat afspraken gemaakt in verband met het programma en de geschenken worden overhandigd. Ze is zichtbaar blij met de laptop. Het geld daarvoor hebben onze leerlingen verzameld met een grootse cakeverkoop op school vlak voor Kerstmis.  Daarna bezoeken we alle klassen. De leerlingen stellen zich voor en ze vertellen ook aan de kinderen wanneer ze les aan hen komen geven en waarover die les dan zal gaan. Ze doen dat in het Roemeens en met veel enthousiasme. Dat kan op veel bijval rekenen. De directrices staan erbij te glunderen. Ayna is even verward als ze Koen voorstelt als Saan, maar die verspreking wordt snel en met de nodige humor opgelost. In een kleuterklasje zit een meisje in de hoek. We vragen ons al af wat ze mispeuterd heeft. Ze ziet er zo schattig en verlegen uit. Even later horen we dat ze daar niet zit omwille van haar slechte gedrag of haar grof taalgebruik, maar omdat ze bezoek heeft van een kolonie luizen. Hoe stigmatiserend om haar in de hoek te zetten.

Ondertussen is het al middag. Buiten is het al redelijk warm. Lieve begint met een volksdans op het schoolplein, ze krijgt navolging van vele kinderen en leerlingen! Daarna eten we onze boterhammen in het gras.

De schoolbus pikt ons op. Tussen 1 en 2 uur zou die moeten aankomen, uiteindelijk is ze er pas om 20 over 2. We maken van de wachttijd gebruik om het gezin van Petru en Valentina te bezoeken. Petru is het petekind van Lieve. Valentina is al 16, maar ze zit nog maar in het zesde leerjaar. Dat heeft o.a. te maken met het feit dat ze niet alle dagen naar school mag van haar ouders, omdat die vinden dat ze dan moet werken.  We treffen haar aan met een betraand gelaat. Na lang aandringen komen we erachter dat ze weent, omdat ze een pak slaag heeft gekregen van haar vader, omdat ze – nu wij er zijn – naar school wil gaan. Het is hartverscheurend. We mogen het huisje binnengaan, maar dat is van binnenuit afgesloten. We kloppen op de deur, maar niemand doet open. Ook Valentina kan dus niet meer binnen.  Na een hele tijd komt de vader naar buiten, hij stinkt naar de drank. Toen Lieve, Tessa en Ann hen vorig jaar bezochten, waren de beide ouders stomdronken. Het verbaast ons dan ook niet echt dat de papa ook nu weer zat is, maar we vinden het wel heel erg voor de kinderen... We nodigen Valentina uit voor het avondeten van dinsdag en we geven haar kleine geschenkjes, maar veel vrolijker wordt ze er niet van. Haar situatie is dan ook vrij uitzichtloos. Zodra ze van school is, wordt ze wellicht snel uitgehuwelijkt... En zonder diploma staat ze sowieso niet sterk op de arbeidsmarkt.

Ondertussen zorgt Saan voor vertier met zijn diabolo. Er zijn weer verschillende kijklustigen.  Eentje wil het ook eens proberen. Hij vindt het duidelijk leuk, want als zijn drinkmakkers hem aansporen om met hen mee te gaan, gaat hij onverstoorbaar verder met oefenen. Saan bewijst dat hij een prima leraar is; na een half uur kan zijn leerling al behoorlijk wat kunstjes. Het is echt indrukwekkend!

Busje komt zo? Niet dus...  Pas rond half drie komen we aan in Cotnari, het hoofddorp. We gaan er eerst langs op het dagcentrum, een plek waar de armste kinderen na de school naartoe worden gebracht met de schoolbus. Ze krijgen er een warm maal, kunnen er onder begeleiding hun taken maken en hun lessen leren en er is ook een ontspanningsruimte. Daarna gaan we naar het cultureel centrum. In dat gebouw is een kleine bibliotheek gehuisvest. Nieuwsgierig neemt Ann even de ‘Moderne Franse taalcursus’ door.  Die was vermoedelijk ‘modern’ toen haar ouders in het middelbaar zaten en dat is al eventjes geleden ... Daarnaast is nog een ruimte waar kunstwerkjes van kinderen worden tentoongesteld. Het is best mooi om te zien. Aan de overkant van de straat is de brandweerkazerne. Die is hier nog maar enkele jaren. De brandweermannen van Nijlen reden de auto helemaal naar Cotnari en ze zorgden ook zelf voor de opleiding van de plaatselijke vrijwilligers. Koens oom Luc was een van die Nijlense spuitgasten! Koen keurt de wagen grondig. Nieuwsgierig neemt hij zelfs een kijkje op het dak.

Mihai met het blauwe minibusje brengt de helft van de groep naar Hodora. De andere Mihai wordt verwacht met zijn wit schoolbusje. Terwijl de leerlingen van het blauwe busje bij Gheorghe en Constanta (de gastouders van Tessa, Ann en Lieve vorig jaar) een ijsje eten, moeten de andere leerlingen helaas wachten op de andere Mihai, die met het witte schoolbusje. Die middag brengen we dus in twee groepen een bezoek aan Gheorge en Constanta. Zij hebben voor ons alle boodschappen gedaan met hun auto! Het is een erg warm weerzien. Er wordt volop geknuffeld en we ontsnappen niet aan hun gulheid. We hebben ook voor hen geschenkjes bij.

Daarna gaan we op bezoek bij  Aura, een zwaar gehandicapt (spastisch) meisje van 24. Ze kan haar geluk niet op als ze ons ziet. De leerlingen gaan er deze week per twee allemaal een lesje geven; het is de eerste keer in haar leven dat ze les zal krijgen.  Zij wordt heel graag gezien en met heel veel warmte verzorgd door haar ouders en dat is hartverwarmend, zeker na de verscheurende ontmoeting met Valentina en haar gezin...

We gaan nog iets drinken bij Dorel en wie zien we daar in het café, jawel, de pa van Valentina. Hij is ondertussen ladderzat ...

En dan gaan we terug naar onze thuis hier in Hodora. Er is ondertussen een nieuw gasvuur geleverd. Daar heeft Lieve voor gezorgd! Er was beloofd dat het om een uur of 2 aangesloten zou zijn. Tja, wat moet ik daarover zeggen, zo rond een uur of 7 is de aansluiting een feit. We zullen een laat diner hebben vandaag. Niet getreurd, ondertussen spelen onze leerlingen met de kinderen, een hele hoop! Saan slaagt erin om twee leden te strikken voor de Chiro en ook een kandidaat-leidster van 19 die Engels verstaat. Na een tijdje gedragen sommige jonge jongetjes zich als echte macho’s, ze vallen een paar van onze meisjes lastig. Met machokereltjes hebben we geen geduld, die vliegen het plein af, zo gaat dat!

Lieve, Tessa, Nincke en Wout worden door een buurvrouw uitgenodigd om een kijkje te komen nemen in hun huisje. Het is inmiddels donker buiten ... en binnen... Er is geen elektriciteit in het huisje. Een dun kaarsje verlicht de ene ruimte, als ze de andere ruimte wil tonen, neemt de vrouw des huizes het kaarsje mee. Piepklein is het er en toch leeft er een volledig gezin in. De vrouw is amper 43, maar ze ziet er zeker 60 uit, een gevolg wellicht van drankmisbruik en armoede. De 4 bezoekers zijn zwaar onder de indruk. Kan het waar zijn dat dit bestaat in de EU? En dan begint de mama over haar dochter die 8 dagen geleden een baby kreeg. Die zag het levenslicht na een keizersnede. Nu woont ze met man en pasgeboren kind in een hokje van 1 bij 2 meter in een hoekje van de schapenstal. Een woonst in de schapenstal? Daar hebben wij deze morgen niets van gezien! Tessa, Lieve, Nincke en Wout gaan zelf poolshoogte nemen. Het is nog erger dan ze zich hadden voorgesteld... Dit is echt schokkend... Wout is er helemaal stil van... Later die avond komt de familie vragen of Lieve meter wil worden van het kindje. Dat zou voor Lieve pas kunnen in augustus, maar dat is voor hen te laat. Een kind wordt hier doorgaans na drie maanden al gedoopt. Of ze dan getuige wil zijn van het huwelijk van hun dochter met de vader van het kind? Dat kan niet, omdat daarvoor een koppel nodig is en de man van Lieve is er in augustus niet bij. Geen probleem toch, vindt de grootmoeder, dan vormt ze toch voor een weekje zogezegd een koppel met een alleenstaande man van het reisgezelschap van augustus? Dat kan toch wel geregeld worden op papier? Neen dus, zo werkt dat niet. Het duurt even voor de grootmoeder dat wil begrijpen...

Rond twintig voor negen kunnen we aan tafel. Op het menu staat ‘hete bliksem’. Het zal smaken!

En daarna duiken we vroeg ons bed in, want we hebben vandaag zoveel meegemaakt en gezien en morgen is het een belangrijke dag: onze eerste lesdag!

1 april - Van Boekarest naar Hodora

We hebben ons deze morgen uitgebreid gedoucht en onze batterijen zijn opgeladen, letterlijk dan. Dat is maar goed ook, want vandaag trekken we naar Hodora voor het echte werk, in minder luxueuze omstandigheden. Het eerste toeristische luik van onze vakantie is achter de rug. 

Na een korte rit met de taxi (waarvoor we vandaag maar liefst 8 keer minder moeten betalen dan gisteren ...) zijn we weer in het Gara de nord. We hebben vier taxi’s nodig en er is er dus een bij zonder begeleider. Als de chauffeur van dat voertuig niet kan weergeven op een briefje van 100 lei uit de pot en Justien haar eigen geld bovenhaalt, probeert de bestuurder haar geld te grabbelen. Die man heeft pech dat hij met assertieve Justien te maken heeft. Heel kordaat zet ze hem op zijn plaats en zijn grijpgrage handen worden handig weggeduwd. Aha! 

In het station slaan we eten en drinken in voor de lange treinrit. Om 11 uur stipt vertrekt de trein. Hij zit propvol. De meeste van onze genummerde plaatsen zijn al bezet. Blijkbaar heeft niet iedereen een ticket gekocht en mensen met een ticket kiezen nogal eens zelf hun plaatsje uit. Het resultaat: chaos! Het is een heel geregel voor we allemaal bij elkaar kunnen plaatsnemen. Tegenover ons zit een dame die wat kwistig is omgesprongen met haar make-up. Haar lippenstift benadrukt ook de centimeter eronder en haar haarloze wenkbrauwen zijn sterk in de verf gezet, net als haar ogen. Ze lijkt wel een mislukte clown. Ook tijdens deze rit passeert ‘de schuiver’ door de middengang. Die zijn we al eens tegengekomen op het gangpad van de trein naar Brasov. We vonden het een verschrikkelijk beeld, tot we dezelfde man een beetje later vrolijk op een perron zagen rondstappen. Een andere bedelaarster komt snikkend en blootsvoets door het gangpad met een blad met haar levensgeschiedenis in de hand, tot een boze kaartjesknipper haar resuluut achtervolgt en wegstuurt. Ook verkopers doen de ronde. Ze leggen hun spullen op de tafeltjes van de passagiers. Even later komen ze dan terug om hun koopwaren weer op te halen en hier en daar iets aan de man of vrouw te brengen. Lotte en Saan kopen allebei een hoesje voor hun ipod. Ze beginnen de kunst van het afdingen onder de knie te krijgen. Voor minder dan een euro worden ze de nieuwe eigenaar van een ipodjasje. Het ziet er nog mooi uit ook. 

Koen installeert Windows op de laptop die we aan de school van Hodora zullen schenken morgen. Gelukkig hebben we zo’n computerwizzard in de groep. Hij helpt ook de leerkrachten die op hun kleine laptop een filmpje willen zien. Na zijn deskundige assistentie, hebben zij niet enkel beeld, maar ook klank.

We passeren de grauwe voorsteden en dan uitgestrekte glooiende landschappen. Een stuk of tien ooievaars troepen samen op een veld. We zoeven ook voorbij de plaatselijke vestiging van Arcelor Mittal. Ook deze treinrit is sneller voorbij dan het spoorboekje ons deed geloven. Het is even hectisch als we 10 minuten eerder dan verwacht het station van Pascani bereiken. Een kwartiertje later hebben we onze aansluiting al naar Targu Frumos. Om half zes bereiken we dat stadje. We moeten over de sporen naar het perron stappen, het voelt onveilig aan. De twee Mihais en hun minibusjes staan ons al op te wachten. Iedereen, ook de jongens, krijgen twee welkomstkussen en dan vertrekken we naar onze eindbestemming, Hodora. Het is prachtig weer: de zon schijnt en er is een helderblauwe lucht. Het dorpje ziet er een pak kleurrijker uit dan toen tijdens het verblijf van Tessa en Ann vorig jaar. Toen was het volop winter, koud, donker en nat. Hoe dichter we bij Hodora komen, hoe slechter de wegen zijn. De laatste kilometers zigzagt de minibus om de diepste putten te vermijden. De mensen op straat groeten ons vriendelijk. Andere auto’s zijn zeldzaam. Wel zien we paardenkarren.  Op zo’n paardenkar ligt een man zijn roes uit te slapen. We zetten onze spullen af bij de kleuterschool. De twee klasjes zijn omgetoverd tot slaapruimtes. De bedden hebben duidelijk al betere tijden gekend, maar ze zijn best ok en ze zijn netjes opgedekt. Daarna rijden we naar het schooltje. Daar wacht de oude directrice ons op. Ze heeft vooreen lekker maal gezorgd. De pastasoep met groenten, de lekkere puree met kip of de vegetarische maaltijd en de kaastaart vallen erg in de smaak. Ook de burgemeester komt ons welkom heten en hij heeft zelfgestookte zoete sterke drank voor ons meegebracht. Alcohol wordt hier in grote hoeveelheden genuttigd; onze leerlingen mogen ook eens proeven, een half glaasje, want we willen hen geen slechte gewoonten bijbrengen. We gaan te voet terug naar onze kleuterschool. Het is op zich niet zo ver (een kwartiertje stappen), maar het is best wel speciaal. Een stuk of tien kinderen volgen ons en proberen een conversatie met ons aan te knopen. Onze meisjes hebben meteen veel volgelingen, letterlijk dan. De oudere jongeren proberen onze knappe dames te imponeren door kunstjes met hun fiets. Slippen en draaien met een fiets zonder remmen op een slechte weg is vrij riskant. Er dondert er dan ook een van zijn fiets, tot groot jolijt van zijn makkers. Sommige van de kinderen herkennen we van vorig jaar. We zijn blij verrast om Valentina terug te zien; we hadden gehoord dat deze 16-jarige schoonheid uit een heel kansarm gezin bij een oudere man woonde in de stad. We maakten ons al zorgen om haar en haar toekomst... 

Gheorge en Constanta, onze gastouders van vorig jaar, komen ook een glaasje drinken van de fles van de burgemeester. Daarna leveren ze al onze boodschappen in de feestzaal, onze keuken en refter deze week.  Al dat eten zijn ze vorige week gaan kopen in de stad. De leerlingen stelden het boodschappenlijstje op, Lieve vertaalde het en mailde het door naarAdelina, hun dochter die in de stad studeert. Ons lijstje zorgde al voor een cultuurschok. Enkele ingrediënten bleken niet voorhanden in Roemenië, andere worden in een andere vorm verkocht. Zo wordt kaas of hesp niet in dunne plakjes gesneden, maar in schijven van een cm dik. Dat wordt nog lachen tijdens het ontbijt.  Adelina deed de aankopen samen met haar ouders, omdat ze al enkele jaren in de stad verblijft, kent ze al meer van de producten op ons lijstje. 

En dan is het tijd voor de voorbereiding van morgen en het uitpakken van de rugzakken.

Het was weer een leuke en vermoeiende dag. Vanaf morgen is het menens. Dan verkennen we het dorp en gaan we onszelf en de lessen voorstellen in de klassen.We gaan ook langs bij Aura, de burgemeester, Dorel (chiroleider, dansgroepleider, winkelier en caféuitbater) en nog enkele andere inwoners van Hodora.